"Paździerz. Przewodnik Krytyki Politycznej"

Przeczytałem „krytycznopolityczną” edycję przewodnika The Wire po muzyce i muszę z przykrością stwierdzić, że polskie wydanie tej książki to jawna paździerz. Zawsze uważałem, że dobrze jest, jeśli tłumacze mają choć blade pojęcie o materii, której dotyka tekst tłumaczony. Kiedy w rozdziale o ruchu Tropicalia przeczytałem o niejakim Astrudzie Gilberto (pewnie wokaliście), pomyślałem, że to drobiazg, ale potem literówki spiętrzają się niczym gitarowe frazy Dereka Baileya, a poziom redakcji merytorycznej woła o pomstę do „gwiaździstego nade mną”. Dla przykładu wybieram li tylko, bez większego trudu, bzdury z polskiego przekładu (Dominiki Dymińskiej) świetnego rozdziału Davida Keenana o Fire Music:

1.     Językowo-stylistyczne:

- o „Black Woman” Sharrocka: „Ale to „Portrait of Linda in Three Colours, All Black” najgłębiej porusza, z całą zabawną próbą Milforda Gravesa, który usiłować ograniczyć się do standardowego taktu 4/4”. Czy ktoś zrozumiał o co tu chodzi? I czemu zrobiono to najpiękniejszemu utworowi Sonny’ego Sharrocka?

2.     Merytoryczne: 

-  o „Mama Too Tight” Sheppa: „grających na trąbce Roswella Rudda i Grachana Moncura III”. Pomijam litościwie pytanie o to, dlaczego Moncur i Rudd mieliby grać na jednej trąbce? Rzecz w tym, że obaj panowie to wybitni puzoniści, a „trombone” w języku angielskim to puzon a nie trąbka (trumpet).

- o Williamie Parkerze:  „Basiści tacy jak William Parker, który do dziś uważany jest za gwiazdę  Lower East Side, czy lider zespołu In Order To Survive i Little Huey Orchestra, David S. Ware, nagrali wtedy swe pierwsze albumy”. Mój Boże, czego tu nie ma! To Parker był i jest liderem In Order To Survive i Little Huey Orchestra, nie Ware, który na dodatek nie był basistą lecz saksofonistą tenorowym. I Keenan o tym doskonale wie (ale pani Dominika już nie). Kiedy zaś zerkam do oryginału, niechlujstwo tłumaczenia zaczyna mnie przerażać: „Bassist William Parker, nowadays the Lower East Side’s very own lightning rod, bass player with David S. Ware and leader of ensembles In Order To Survive and Little Huey Orchestra, made his first recordings during this period”. Poprawcie mnie, jeśli bredzę: skoro „bass player with” to znaczy, że Parker był basistą u Ware’a, a nie, że obaj grali na kontrabasach; a jeśli „made his first recordings” – to przecież nagrania były „jego” nie „ich”.

- o składach Ware’a: „Kwartet złożony z Parkera, perkusisty Susiego Ibarry…”. Słodki Cthulhu! Susie Ibarra – to kobieta, pierwszorzędna perkusistka, wystarczy „wguglać”!

Nie chce mi się dalej wyliczać. Koledzy i koleżanki z „Krytyki Politycznej” – książki się nie tylko wydaje, ale także (wcześniej) redaguje – językowo a nawet merytorycznie. Inaczej zostaje wstyd. I paździerz…

PS

Na zdjęciu - Susie Ibarra przy perkusji.